«Εσύ που βλέπεις τα πάντα από ψηλά εσύ που βλέπεις το δίκιο και το άδικο δες πως φυλάξαμε χρυσή κληρονομιά πες μου τι είναι πια καλύτερο απ’ το θάvατo τώρα το ξέρω να γυρίσω είναι αργά για την ψυχή μου μονάχα θα επιμένω...»
Κοινωνική Αποσύνθεση
Απόψε τα βλέμματα μας δεν διασταυρώνονται. Βρίσκουν απάγκιο στο κενό. Η υγρασία της πόλης φωλιάζει στις ατσάλινες καρδιές μας. Την αγκαλιάζουμε και την αφήνουμε να πράξει. Να διασφαλίσει την ασάλευτη πορεία του καπνού. Αυτή μας απέμεινε, έπειτα από τη βουβή μάχη του κεριού με την Τραμουντάνα. Προλάβαμε και σώσαμε την φλόγα, την πλαγιάσαμε στις αρνήσεις μας. Σώσαμε μαζί και τις κραυγές μας. Σήμερα τις ξαμολάμε, γίνονται ιαχές και ταξιδεύουν. Βολτάρουν στα έρημα στενά που αλωνίσαμε. Σμίγουν στα παγκάκια της πλατείας που ξεμείναμε. Μιμούνται τους ήχους της εξάτμισης και τις άναρχες πανκ μελωδίες που φάλτσα τραγουδήσαμε. Όλες μαζί καταλήγουν στο προαύλιο.
