ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ/ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟ - ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ UTOPIA A.D
«Η Βίαιη Αντίσταση Είναι η Μόνη Ελπίδα για Αλλαγή σε Έναν Κόσμο Δίχως Ελπίδα και Φωνή, στον Οποίο Έχουν Ανοίξει τους Τάφους και μας Περιμένουνε»
Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να σε σκοτώσουν: Μπορούν να σε κάψουν σε βαγόνι, όσο μπαζώνουν τα στοιχεία της δολοφονίας σου, να σε πνίξουν σε επαναπροώθηση εάν είσαι μετανάστης, να σε μαχαιρώσουν εάν είσαι ομοφυλόφιλος, να σε βασανίσουν εάν είσαι αναρχικός, να σε πετάξουν στην θάλασσα εάν δεν έχεις εισιτήριο, να σε μπουκώσουν στα ψυχοφάρμακα εάν είσαι "τρελός", να σε ωθήσουν να λιμοκτονήσεις αγωνιζόμενος για την ελευθερία σου εάν είσαι φυλακισμένος, να σε αναγκάσουν να αυτοκτονήσεις επειδή χρωστάς, να δουλεύεις μέχρι να πεθάνεις, να σε βιάσουν όταν είσαι 12 χρόνων, να σε βάλουν να πολεμήσεις ή να σου δώσουν μια τηλεόραση και μια θέση στο δημόσιο.
Τίποτα από αυτά δεν είναι απαγορευμένο όταν η ζωές μας καθορίζονται από την θανατοπολιτική του κράτους. Όταν η εξουσία χαράζει τις ζωές μας με αίμα και φόβο, όταν το κράτος αποφασίζει ποιος αξίζει να ζήσει και ποιος θα εξαφανιστεί αθόρυβα, η παθητικότητα γίνεται συνενοχή. Οι νεκροί δεν είναι αριθμοί, ούτε παράπλευρες απώλειες ενός «πολιτισμένου» κόσμου, είναι τα θύματα ενός πολέμου που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε, αλλά πάντα διεξαγόταν. Ένας πόλεμος αδιάκοπος, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς επίσημες δηλώσεις, αλλά με σαφή στρατηγική: εκκαθάριση των αόρατων, των περιττών, των απείθαρχων.
Μας θέλουν σιωπηλούς και φοβισμένους. Να δεχόμαστε τους θανάτους σαν στατιστικά στοιχεία, να κοιτάμε αλλού όταν κάποιος πεθαίνει δίπλα μας, να συνεχίζουμε να δουλεύουμε και να καταναλώνουμε μέχρι να λιώσουμε. Όμως κάθε στιγμή που αποδεχόμαστε τη βία τους χωρίς να αντιδράσουμε, τους δίνουμε τη συγκατάθεσή μας να συνεχίσουν.
Γι' αυτό η βία δεν είναι επιλογή, είναι αναγκαιότητα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε σε ένα σύστημα που δεν ακούει, δεν μπορούμε να ζητήσουμε δικαιοσύνη από μια μηχανή που είναι φτιαγμένη για να μας συνθλίψει. Όταν μας καταδικάζουν στη σιωπή, η μόνη απάντηση είναι η κραυγή, όταν μας καταδικάζουν στον θάνατο, η μόνη επιλογή είναι η αντίσταση. Και η αντίσταση δεν είναι ποτέ ειρηνική όταν οι τύραννοι κρατάνε όπλα. Κανείς δεν θα μας σώσει αν δεν πάρουμε μόνοι μας πίσω τις ζωές μας.
Η νομοθέτηση του δρακόντειου ποινικού κώδικα είχε στόχο πέρα από τους φτωχούς και τους εξεγερμένους, την θωρακίσει της αυταρχικής εξουσίας. Η ψευδαίσθηση ότι θα σωθούμε με την ανάθεση σε λαοπλάνους ηγέτες είναι το πιο ύπουλο ψέμα που μας έχουν επιβάλει. Δεν υπάρχουν σωτήρες, που θα παλέψουν για εμάς, γιατί ολόκληρο το οικοδόμημα της εξουσίας είναι χτισμένο πάνω στη δική μας εκμετάλλευση.
Κάθε εκλογική αναμέτρηση, κάθε υπόσχεση για "μεταρρυθμίσεις", κάθε κάλεσμα για "ειρηνικό διάλογο" είναι απλώς ένας τρόπος να μας κρατήσουν ακινητοποιημένους, να μας κάνουν να περιμένουμε ενώ οι τάφοι μας ήδη σκάβονται.
Η δικαιοσύνη τους δεν είναι τυφλή, είναι οπλισμένη και στραμμένη εναντίον μας. Οι νόμοι δεν προστατεύουν τους αδύναμους, αλλά διασφαλίζουν ότι κανείς δεν θα αμφισβητήσει την κυριαρχία των ισχυρών. Η αστυνομία δεν είναι εδώ για να επιβάλλει τον νόμο, αλλά για να διατηρεί τον φόβο. Οι φυλακές δεν είναι κέντρα "σωφρονισμού", αλλά μηχανές εξόντωσης για όσους αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι. Κάθε μορφή διαμαρτυρίας που δεν τους απειλεί είναι απλά μια ελεγχόμενη εκτόνωση, μια βαλβίδα ασφαλείας για να μη σπάσει το σύστημα. Κάθε άνθρωπος που κλείνει τα μάτια μπροστά στη σφαγή, είναι μέρος του προβλήματος. Δεν υπάρχει ουδετερότητα, δεν υπάρχει "μέση λύση".
Όταν οι ίδιοι νομιμοποιούν τη βία, τότε κάθε επίκληση στην "ειρηνική αντίσταση" δεν είναι τίποτε άλλο από υποταγή. Η οργή δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα – είναι η μόνη λογική απάντηση όταν η ζωή μετατρέπεται σε επιβίωση.
Δεν ζητάμε αλλαγές, δεν διαπραγματευόμαστε καλύτερες αλυσίδες. Θέλουμε την καταστροφή του κόσμου που μας σκοτώνει. Θέλουμε να χτίσουμε έναν κόσμο όπου οι ζωές μας δεν θα μετριούνται σε εργατοώρες και καταναλωτικές μονάδες. Και αυτό δεν θα μας το χαρίσουν
θα το πάρουμε μόνοι μας, με όποιο μέσο χρειαστεί. Ο κόσμος τους δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί - πρέπει να καεί. Η φλόγα της εξέγερσης δεν ανάβει με δείκτες ώρας ή με την άδεια των κομματικών νταβατζίδων. Ζει στις καρδιές όσων δεν έχουν πλέον τίποτα για να χάσουν, παρά μόνο τα δεσμά τους. Δεν υπάρχει «σωστή στιγμή» για να ξεσηκωθείς. Η σωστή στιγμή είναι εκείνη που αποφασίζεις να μην υποστείς άλλο το καρότο και το μαστίγιο.
