Οι φυλακές είναι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι τα κολαστήρια της δημοκρατίας τους, οι αποθήκες σωμάτων για όσους αρνήθηκαν να γονατίσουν, για όσους σήκωσαν το κεφάλι και αντιστάθηκαν. Οι πολιτικοί κρατούμενοι που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα δεν είναι "εγκληματίες" – αλλά εκείνοι που αμφισβήτησαν έμπρακτα την παντοδυναμία του Κράτους, όσοι ύψωσαν τη φωνή και το óπλo απέναντι στην τυραννία των ισχυρών. Οι ένοπλο αντάρτες, οι αιχμάλωτοι του κοινωνικού πολέμου δεν είναι θύματα, είναι μαχητές.
Και γι’ αυτό το Κράτος τους θέλει θαμμένους ζωντανούς.Δεν αρκεί η απoμóνωση, δεν αρκούν τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, δεν αρκεί η λογοκρισία και η φίμωση. Το Κράτος εκδικείται. Αρνείται αναρρωτικές άδειες, αρνείται υφ’ όρον αποφυλακίσεις, κρατά φυλακισμένους ανθρώπους μέχρι το τελευταίο τους κύτταρο να σαπίσει. Γιατί δεν φοβούνται μόνο τους ίδιους – φοβούνται το παράδειγμά τους. Φοβούνται αυτό που αντιπροσωπεύουν. Ότι οι σκλάβοι μπορούν να επαναστατήσουν, ότι οι αδύναμοι μπορούν να γίνουν όπλα, ότι ο φόβος μπορεί να αλλάξει στρατόπεδο.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Νíκos Μαζιώτης δεν παρακαλάνε. Δεν εκλιπαρούν για επιείκεια, δεν ζητάνε κατανόηση από ένα σύστημα που θέλει να τους λιώσει. Οι αιτήσεις αποφυλάκισης τους απορρίπτονται ξανά και ξανά, γιατί το Κράτος δεν ξεχνά. Δεν συγχωρεί εκείνους που του προκάλεσαν τρóμo. Δεν διστάζει να εξαντλήσει με κάθε τρόπο όσους δεν αποκηρύσσουν τον αγώνα τους, σε όσους δεν σκύβουν το κεφάλι για να κερδίσουν μερικά χρόνια ελευθερίας.
Αλλά ούτε κι εμείς ξεχνάμε.
Δεν ξεχνάμε τους αντάρτες πόλης που έπεσαν στις μάχες. ΛAΜΠΡOΣ ΦOYΝΤAΣ - ΚYΡIAΚΟΣ ΞYMHTHΡΗΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ. Δεν ξεχνάμε τους φυλακισμένους συντρόφους μας. Δεν ξεχνάμε τη βία του Κράτους, τους βασανισμούς, τις εκτελέσεις, τις σφαγές των καταπιεσμένων. Δεν θα αφήσουμε τους αιχμαλώτους του πoλέμου μας να σαπίσουν στα μπουντρούμια τους. Δεν πιστεύουμε στη «δικαιοσύνη» τους. Δεν εμπιστευόμαστε τους θεσμούς τους.
Γι’ αυτό δεν ζητάμε τίποτα.
Δεν εκλιπαρούμε για καλύτερες συνθήκες κράτησης. Δεν κάνουμε εκστρατείες «ευαισθητοποίησης» στους δoλoφóvους μας. Δεν υποβάλουμε αιτήσεις στα χέρια των δημίων μας. Δεν θέλουμε πιο «ανθρώπινες» φυλακές. Θέλουμε να τις δούμε να καίγονται. Θέλουμε να τις δούμε να γκρεμίζονται, πέτρα την πέτρα. Θέλουμε τους φύλακες να τρέχουν πανικόβλητοι, τα κελιά να ανοίγουν, τους κρατούμενους να βαδίζουν ξανά ελεύθεροι.
Όσο υπάρχει εξουσία, θα υπάρχουν φυλακές. Όσο υπάρχουν φυλακές, θα υπάρχουν επαναστάτες αιχμάλωτοι. Και όσο υπάρχουν αιχμάλωτοι, δεν υπάρχει ειρήνη.
Ο πόλεμος συνεχίζεται.
