Εμείς, οι αιώνιοι αποστάτες, περπατάμε στα καμένα βαγόνια,
όπου το αίμα έγινε ποτάμι και τα ουρλιαχτά έγιναν άνεμος.
Στα συντρίμμια των ψευδαισθήσεων σας,
οι νεκροί στέκονται όρθιοι και τραγουδούν με τις φλόγες.
Εσείς, οι έμποροι ζωών, οι πρίγκιπες της συμφοράς,
φορέσατε τις μάσκες της λύπης,
μα πίσω απ’ τις σκιές σας κρύβεται το μαχαίρι.
Τα χέρια σας στάζουν υποσχέσεις νεκρές,
και οι λέξεις σας είναι νεκρολούλουδα σε τάφους ανοιγμένους.
Μα εμείς δεν θρηνούμε, δεν προσευχόμαστε, δεν συγχωρούμε, δεν ξεχνάμε.
Στεκόμαστε πάνω στις ράγες και βλέπω την αυγή να κοκκινίζει.
Δεν είναι πια δάκρυα, είναι πυρκαγιές.
Δεν είναι πια θλίψη, είναι η γέννηση της καταιγίδας.
Ανοίγουμε τα στόματα και από μέσα δεν βγαίνουν λόγια, βγαίνει λάβα, βγαίνει εκδίκηση.
Το τρένο δεν έφτασε ποτέ, μα η αλήθεια ταξιδεύει ακόμα.
Ανοίξτε τα μάτια σας, δούλοι της κανονικότητας, και δείτε.
Η στάχτη από τα ερείπιά σας, θα γίνει η σκόνη του νέου κόσμου που θα φέρουμε.Η Τέφρα των Τεμπών...
Δεν ήρθαμε να θρηνήσουμε
Δεν ήρθαμε να ζητήσουμε δικαιοσύνη από τα σάπια σας δικαστήρια.
Ήρθαμε να γελάσουμε πάνω από τα ερείπια του κόσμου σας,
να χορέψουμε πάνω στις στάχτες των νόμων σας.
Η νύχτα στα Τέμπη δεν ήταν μια τραγωδία -
ήταν μια υπογραφή στο συμβόλαιο του αίματος.
Δεν ήταν η μοίρα που έκοψε τις ζωές,
ήταν οι τράπεζες, τα συμβόλαια, οι στατιστικές,
οι υπουργοί που μέτρησαν κορμιά και βρήκαν το κέρδος μεγαλύτερο.
Λέτε «ανθρώπινο λάθος».
Όχι. Ήταν επιλογή.
Επιλογή να βάλετε το κέρδος πάνω από τη ζωή.
Επιλογή να αφήσετε το τρένο να γίνει σφαγείο.
Επιλογή να βαφτείτε με αίμα για λίγα νούμερα σε μια οθόνη.
Αλλά κοιτάξτε!
Οι νεκροί δεν σωπαίνουν.
Ακούς τις σκιές τους στους τοίχους των πόλεων;
Γεμίζουν τις νύχτες με ψιθύρους,
και οι ψίθυροι γίνονται κραυγές,
και οι κραυγές γίνονται πέτρες,
και οι πέτρες σπάνε τα τείχη της εξουσίας.
Δεν υπάρχει συγχώρεση, δεν υπάρχει λύτρωση. Δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα να χυθούν για εσάς.
Υπάρχει μόνο φωτιά, μόνο θύελλα, μόνο η καταιγίδα που έρχεται.
Τα συντρίμμια του τρένου είναι ο τελευταίος σας ψίθυρος.
Η τελευταία σας προειδοποίηση.
Η Νύχτα Που Ουρλιάζει...
Δεν προσκυνάμε τους νεκροθάφτες της ζωής,
τους λογιστές του θανάτου,
τους γραβατωμένου.
Δεν ζητάμε δικαιοσύνη—
την παίρνουμε με τα χέρια μας.
Δεν περιμένουμε σωτήρες—
γινόμαστε η καταιγίδα.
Στις στάχτες των βαγονιών,
γράφουμε με αίμα την τελευταία λέξη:
Ή εμείς ή εσείς.
Δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα να χυθούν για εσάς.
Υπάρχει μόνο φωτιά, μόνο θύελλα, μόνο η καταιγίδα που έρχεται.
Τα συντρίμμια του τρένου είναι ο τελευταίος σας ψίθυρος.
Η τελευταία σας προειδοποίηση.
Η Νύχτα Που Ουρλιάζει...
Δεν προσκυνάμε τους νεκροθάφτες της ζωής,
τους λογιστές του θανάτου,
τους γραβατωμένους δημίους που μετρούν τις μέρες μας σε κέρματα.
Η νύχτα στα Τέμπη δεν ήταν η μοίρα—
ήταν ένα μαχαίρι,
και το χέρι που το κράτησε ήταν το κράτος.
Στα αποκαΐδια των βαγονιών η αλήθεια καίει ακόμα.
Οι σκιές των νεκρών περπατούν ανάμεσά μας, δεν ψάχνουν παρηγοριά, δεν ζητούν δάκρυα, ζητούν φωτιά.
Λέτε «ανθρώπινο λάθος»
όπως λέτε «δημοκρατία» όταν εννοείτε υποταγή,
όπως λέτε «ανάπτυξη» όταν εννοείτε σφαγείο,
όπως λέτε «μέλλον» όταν εννοείτε τάφο.
Αλλά κοιτάξτε!
Οι πέτρες στις πλατείες θυμούνται,
οι τοίχοι στις πόλεις ουρλιάζουν τα ονόματά τους,
και τα ονόματα γίνονται σύνθημα,
και το σύνθημα γίνεται βρυχηθμός,
και ο βρυχηθμός γίνεται ο θάνατος της ησυχίας σας.
