Η γη σαπίζει κάτω από τα πόδια μας, ο αέρας γίνεται δηλητήριο, το νερό vεκρώνει. Οι επενδύσεις τους έχουν μόνο μία γλώσσα: αυτή της καταστροφής.
Η ΤΕΡΝΑ και η Motor Oil, με τις βιομηχανικές τους επεκτάσεις στη Ροδόπη, δεν φέρνουν τίποτα άλλο παρά θάvατo – έναν θάvατo αργό και αθόρυβο, που δεν κάνει θόρυβο στα δελτία ειδήσεων, δεν απασχολεί τους γραβατωμένους λακέδες της εξουσίας, δεν προκαλεί καμία «κρίση» στα παλάτια των αφεντικών.
Αλλά είναι παντού.
Είναι στα τoξικά νέφη που πνίγουν τα πνευμόνια των ανθρώπων και των ζώων, στις ρυπογόνες εγκαταστάσεις που ξεραίνουν τα δάση και καίνε τις καλλιέργειες, στον καρκίνο που σέρνεται στις φλέβες όσων ζουν δίπλα στα εργοστάσια.
Η ηχορύπανση από τα βαριά μηχανήματα και τις διαρκείς εξορύξεις δεν είναι απλώς μια ενόχληση – είναι ψυχολογικός πόλεμος. Είναι το συνεχές σφυροκόπημα της μηχανής πάνω στη ζωή, ένας βρυχηθμός που σου υπενθυμίζει ότι δεν είσαι τίποτα άλλο παρά μια σκιά μπροστά στη λατρεία του κεφαλαίου.
Δεν τους νοιάζει ποιος πεθαίνει. Δεν τους νοιάζει τι καταστρέφεται. Για αυτούς, τα ποτάμια, τα βουνά, οι άνθρωποι, τα ζώα – όλα είναι εμπόδια που πρέπει να ισοπεδωθούν στο όνομα της «ανάπτυξης». Κάθε κυβερνητική άδεια, κάθε υπουργική υπογραφή, κάθε νομοσχέδιο που ανοίγει τον δρόμο για νέα επενδυτικά «θαύματα» είναι ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο της φύσης. Και όποιος δεν το βλέπει, όποιος συνεχίζει να μιλάει για «ισορροπία ανάμεσα στην οικονομία και το περιβάλλον», δεν είναι απλά αφελής – είναι συνένοχος.
Δεν υπάρχουν «καθαροί» επενδυτές. Δεν υπάρχουν «πράσινες» μπίζνες. Η οικολογία δεν συμβαδίζει με το κέρδος – συντρίβεται από αυτό. Και δεν θα σταματήσουν από μόνοι τους. Όσο τους αφήνουμε χώρο, θα μας αφαιρούν τη γη κάτω από τα πόδια μας. Όσο συνεχίζουμε να ζούμε με αυταπάτες, θα μας πvíγoυv με τα καυσαέρια τους. Δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις με αυτούς που έχουν αποφασίσει ότι η ζωή μας αξίζει λιγότερο από ένα δεκαδικό στις οικονομικές τους αναφορές.
Μας μιλάνε για «ανάπτυξη», αλλά αυτό που βλέπουμε είναι ερημοποίηση. Μας μιλάνε για «θέσεις εργασίας», αλλά αυτό που βιώνουμε είναι eξóvτωση. Δεν θέλουμε τις δουλειές τους, τις χημικές τους χωματερές, τις ατμοσφαιρικές τους δηλητηριάσεις. Θέλουμε να μπορούμε να αναπνέουμε χωρίς να πεθαίνουμε, να περπατάμε σε βουνά που δεν έχουν γίνει εργοτάξια, να ζούμε χωρίς να μας αντιμετωπίζουν σαν αναλώσιμα εργαλεία στην αδηφάγα μηχανή τους.
Η μόνη απάντηση σε αυτή τη δυστοπία είναι η αντίσταση. Όχι στα δικαστήρια τους, όχι στα κοινοβούλια τους, όχι σε αναφορές και αιτήσεις που πετάγονται στα σκουπίδια. Αντιστεκόμαστε με κάθε μέσο. Με μπλοκαρίσματα, με σαμποτάζ, με φωτιά και oργή. Δεν τους ανήκει αυτή η γη – και δεν θα την παραδώσουμε αμαχητί.
