Το βράδυ της Κυριακής 26/1, δύο γυναίκες δέχτηκαν επίθεση στο δρόμο, από έναν άντρα ο οποίος τις έπιασε από τον λαιμό με σχοινί, ενώ λίγες μέρες μετά, ο ίδιος, προσπάθησε να προσεγγίσει και να επιτεθεί σε μια ακόμα γυναίκα.
Το κοινωνικό ζήτημα της έμφυλης βίας δεν περιορίζεται στην κακοποίηση και τους βιασμούς. Επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας, αποδεικνύοντας τον πιο ευνοϊκό τρόπο κοινωνικού ελέγχου και διατήρησης της ανδροκρατικής ιδεολογίας. Το φάσμα της βίας είναι πλατύ και οι αποχρώσεις του άπειρες. Βία λεκτική, βία σωματική, ψυχολογική, οικονομική. Καθημερινή, δημόσια, ιδιωτική. Απορρέει από τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στα φύλα, σχέσεις που για να συντηρηθούν προϋποθέτουν την υποταγή μας.
Η βία, ως μηχανισμός καταστολής αρχίζει από την παιδική μας ηλικία, κανονικοποιείται και ενσωματώνεται σ΄ όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Μεγαλωμένες και εκπαιδευμένες με βάση τον αναπαραγωγικό μας ρόλο, συνηθίζουμε στην απειλή της βίας και προσδιοριζόμαστε σ’ έναν βαθμό απ’ αυτήν. Μας στερεί το δικαίωμα να περπατάμε μόνες το βράδυ, να κοιτάμε τους ανθρώπους στο πρόσωπο, να νιώθουμε ελεύθερες και ασφαλείς. Υπονομεύει την ικανότητα αντίστασής μας στις χιλιάδες καθημερινές της αποχρώσεις. Στα χυδαία- σεξιστικά αστεία, στα πρόστυχα βλέμματα, στα ανεπιθύμητα αγγίγματα.
Η βία, σε όλες τις μορφές της είναι από τους πιο βασικούς μοχλούς της γυναικείας καταπίεσης, με τους βιασμούς να αποτελούν την ακραία έκφρασή της. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι σε μια κοινωνία ταξική, πατριαρχική μπορούμε να ελευθερωθούμε, ούτε πως οι βιασμοί θα λυθούν αποσπασματικά με την τιμωρία των βιαστών. Οι νόμοι αντανακλούν τους συσχετισμούς δυνάμεων που αναπτύσσονται στην κοινωνία και δεν παύουν να αποτελούν θεσμούς της κρατικής εξουσίας που καθρεφτίζουν την αντρική ιδεολογία για ιεραρχία, καταστολή και εξουσία. Οι μηχανισμοί του κοινωνικού ελέγχου εκφράζονται μέσα από την ίδια νομολογία και διαποτίζουν τον κοινωνικό ιστό βρίσκοντας ιδεολογικό στήριγμα στον τύπο, την αντικειμενοποίηση των σωμάτων μας, την εργαλειοποίηση του γυναικείου σώματος, την ταύτιση σεξουαλικότητας και παραγωγικής ικανότητας. Γι’ αυτό η πάλη ενάντια στο σεξισμό και την πατριαρχία ταυτίζεται αναπόφευκτα με την πάλη ενάντια στο κράτος. Σε μια πατριαρχική κοινωνία η βία μπορεί να ασκηθεί μέσα από αυτονόητες συμπεριφορές και να καταλήξει ως το θάνατο. Σε μια πατριαρχική κοινωνία το επάγγελμα, τα ρούχα, οι συμπεριφορές ακόμα και τα συναισθήματα αποκτούν έμφυλο χαρακτήρα, η στεναχώρια είναι γένους θηλυκού, ο θυμός γένους αρσενικού. Σε μια πατριαρχική κοινωνία οι άντρες εξουσιάζουν το χώρο γιατί αισθάνονται ότι τους ανήκει, γιατί θεωρούν πως οι γυναίκες βρίσκονται στη διάθεση τους ακόμα και παρά τη θέληση τους.Οι βιασμοί δεν είναι ένα φαινόμενο που βρίσκεται σε έξαρση. Βιασμοί γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται σ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οπουδήποτε. Όλες τις ώρες. Από οποιονδήποτε. Σε ερημικές τοποθεσίες, σε κεντρικά σημεία, στους εργασιακούς μας χώρους, στους χώρους που διασκεδάζουμε, στους πολιτικούς μας χώρους, στα σπίτια μας. Οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, σεξουαλικά στερημένοι, ψυχοπαθείς. Έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μας, είναι δίπλα και ανάμεσά μας. Είναι εξουσιαστές που στοχεύουν στην τιμωρία, στην καταστολή της γυναικείας ύπαρξης. Άλλοτε με μοτίβα ξεκάθαρης έμφυλης βίας, άλλοτε με κανονικοποιημένες συμπεριφορές. Είναι η μεγέθυνση του ανδρισμού όπως αυτή προωθείται από το σύστημα και αναπαράγεται απ’ την οικογένεια, το σχολείο, το στρατό, τα ΜΜΕ. Όπως αυτή προβάλλεται καθημερινά. Η ντροπή για τη σεξουαλικότητα, η ενοχή για τις σεξουαλικές επιθέσεις, οι περιορισμοί στα πλαίσια μιας κοριτσίστικης ανατροφής, η επιβολή μιας ηθικής, αποτελούν μηχανισμούς προσαρμογής στο ρόλο μας. Μέσω αυτών των ιδεολογικών μηχανισμών το σύστημα νομιμοποιεί τη μεταχείριση των γυναικών ως αναλώσιμων, ως μηχανών κοινωνικής αναπαραγωγής, ως σωμάτων προορισμένων για εκμετάλλευση. Υπάρχουν όμως και κοινωνικά στρώματα που το κομμάτι της βίας παραμένει αόρατο. Για λόγους ταξικούς, ομοφοβικούς, ρατσιστικούς. Ακόμα πιο εκτεθειμένοι στην κακοποίηση, την εκμετάλλευση, την έμφυλη βία. Γυναίκες της εργατικής τάξης, οι ΛΟΑΤΚΙΑ +, οι σεξεργάτριες, οι μετανάστες- ριες. Για εμάς η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι μια. Με τους καταπιεσμένους σ΄ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με όποιον τρόπο επιλέγουν να εναντιώνονται στους δυνάστες τους για την απελευθέρωση τους. Στεκόμαστε δίπλα σε όποια έρχεται αντιμέτωπη με κάθε μορφή εξουσίας, θεσμική, θρησκευτική, καπιταλιστική, πατριαρχική.
Η σχέση εξουσίας ανάμεσα στα φύλα είναι μια σχέση που αλληλοδιαπλέκεται με άλλες σχέσεις εξουσίας στον καπιταλισμό και αυτό την κάνει συλλογικό ζήτημα, ζήτημα πολιτικό. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.Όπως οποιαδήποτε μορφή εξουσίας ασκείται από μια μερίδα της ανθρωπότητας απέναντι σε άλλη. Μόνο η συνειδητοποίηση μας μπορεί να μας οδηγήσει στην κατάρρευσή της ιδεολογίας που μας εκμεταλλεύεται. Η συνειδητοποίηση ότι οι έμφυλες διακρίσεις διαπερνούν όλες τις πτυχές της ζωής μας, ότι τα σώματα μας δεν αποτελούν ιδιοκτησία, δεν αποτελούν πεδίο μάχης. Η συνειδητοποίηση ότι η βία, η καταπίεση, οι γυναικοκτονίες έξω από τα αστυνομικά τμήματα, οι βιασμοί μέσα στα αστυνομικά τμήματα, η καταστολή μας στο δρόμο, η εντατικοποιημένη καθημερινότητα, η αύξηση του κόστους ζωής αποτελούν συλλογικό βίωμα. Δεν αποτελούν κάτι διαφορετικό παρά μια άλλη μορφή εμφάνισης της όξυνσης του καπιταλισμού που βιώνουμε χρόνια.
Η υπεράσπιση μας δε χωράει σε αιτήματα δημόσιας τάξης. Δε χρειαζόμαστε το κράτος και τους μπάτσους να μας προστατεύουν. Χρειαζόμαστε η μια την άλλη. Χρειαζόμαστε τις συνελεύσεις μας, δίκτυα αλληλεγγύης, συλλογικές λύσεις. Ασφαλείς χώρους σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη. Χώρους όπου μπορούμε να μιλήσουμε όποτε και όπως θέλουμε χωρίς να πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ένοχες.
Ενάντια στην καθημερινή βία και εξαθλίωση που μας επιβάλουν.
Για να μην περάσουν και αυτές οι επιθέσεις στη σφαίρα της λήθης, για να πάψουν να αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά
Να βρούμε τα νήματα που μας ενώνουν με τις γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί, που αγωνίζονται ή σωπαίνουν.
Καμία μόνη
XANADU